Geschiedenis van Emst | Kiefkampweg 15

06 okt Kiefkampweg 15

Geplaatst op 16:10h in Boerderijen en (oude) woonhuizen door admin 0 Reactie's

0 Likes

Kiefkampweg 15
N 209

Auteur:
Evert de Jonge

Inhoudsopgave:

Inleiding

Het buurtschap De Kief(t)kamp is gelegen rondom de gelijknamige weg en heeft een eigen (intiem) karakter. Volgens Otten zou er in de 18^e eeuw een boerderij met die naam zijn geweest, waaraan het buurtschap zijn naam te danken had. Ik denk dat dat niet klopt. Er was namelijk al eerder sprake van de Kijffkamp. Ook of de naam een verbastering is van kievitenkamp betwijfel ik.

De eigenaren van De Cannenburg hadden op De Kiefkamp enkele boerderijen en land in bezit. Dat werd verpacht. Het huis dat in dit artikel wordt behandeld kwam relatief laat (19^e eeuw) in bezit van De Cannenburg. Het verhaal start echter een eeuw eerder.

Stamp

In 1749 werd in het Schoorsteenregister Ambt Epe een zekere Jacob Gerrits, daghuurder, vermeld. Hij zal identiek zijn met Jacob Gerrits Boonen, die getrouwd was met Anna Jacobs. Hun huwelijk werd niet gevonden, maar dat kan met het hiaat in de trouwregisters van Epe – 1710-1730 – van doen hebben.

In 1756 verkocht het echtpaar aan Lucas Jans (Stamp) & Maria Lammers voor 82 gulden hun huis en hof met het daarbij behorende houtgewas op de Kijffkamp met als belending: Oostwaarts Aert Gerrits ten Holte, Westwaarts het gemene veld, Zuidwaarts de diaconie van Vaassen en Noordwaarts Jan Eijmberts. Overigens woonde Lucas in 1749 al in De Kiefkamp. Mogelijk had hij de boerderij gepacht van Boonen en zijn vrouw.

Stamp en zijn vrouw waren in 1750 te Vaassen in het huwelijk getreden. Beiden waren al eerder getrouwd geweest. N.B.: Zij kwamen zeer waarschijnlijk niet uit Epe of een aangrenzend dorp, want de eerdere huwelijken van het echtpaar werden niet gevonden.

Nog hetzelfde jaar kochten Lucas en Maria aangrenzend aan hun nieuwe bezit een perceel van Jan Eijmberts, eveneens een inwoner van De Kiefkamp.

Het echtpaar liet geen kinderen dopen; noch in Epe noch in Vaassen. Hun kinderloosheid zal de reden zijn dat zij de boerderij verkochten. De koper had onroerendgoed nodig wegens ‘zakelijke belangen’. Dat vereist enige uitleg.

Quickborn

Voor 1795 waren ambtsjonkers degenen die het voor het zeggen hadden in het lokale bestuur op de Veluwe. Een adellijk persoon met voldoende bezit kon na admissie participeren in het zogenaamde ambtsjonkercollege. Ook het schoutambt Epe had zo’n college, waar omstreeks 1770 maar twee jonkers in zaten. Met de komst van Willem Harmen baron van Broekhuijsen, die de havezathe Quickborn in Epe kocht, werd het aantal uitgebreid naar drie bestuurders. Voorafgaande hadden Willem Harmen en zijn vrouw Eleonora Sophia Carolina van Hoëvell voldoende onroerend goed aangekocht voor zijn admissie. Zo werd in 1771 van Jan Berents Coopman acht percelen zaailand en een bos genaamd De Hoeve op de Kijffkamp gekocht.

In 1776 werd door hen ook de hier behandelde boerderij gekocht. Volgens de akte handelde het om ‘een plaatsien met zijn behuijsinge, schuur en getimmer’, met hof en houtgewas en opgaande bomen, gelegen in de Kiefkamp, met als belending: Oostwaarts Heer Haack, Zuidwaarts de diaconie van Vaassen, Westwaarts het gemene veld, Noordwaarts Jan Ejmberts.

Teveel geld uitgegeven?

De adellijke familie had veel gekocht; teveel?

In 1788 liet Hendrik van Loohuysen beslag leggen op de goederen van Willem Harmen baron van Broekhuijsen tot den Quickborn en De Beele, onlangs overleden te Harderwijk, en diens weduwe, zo luidt de akte. Ook de boerderij in de Kiefkamp werd genoemd, naast diverse andere percelen. Hendrik had een bedrag van 724 gulden tegoed wegens geleverd hout en spijkers, naast zijn arbeidsloon als timmerman over de jaren 1774-1786. Hij was dus redelijk geduldig geweest, maar nu de kale baron overleden was, was de kans groot dat de eiser naar zijn centen kon fluiten.

Hij was niet de enige die nog geld tegoed had. Er was ook nog belastingschuld, zodat ook de ontvanger van Epe, J.B. Haack ook een vordering indiende. Hij wilde beslag leggen op de havezathe Quickborn. Iets later sloot ook Gerrit Brouwer, herbergier en brouwer in Epe, zich bij het gezelschap aan wegens geleverd bier en een vette os. Erger was dat de verkopers van 1776, de familie Stamp, ook nog geld tegoed hadden. Zij waren namelijk volgens afspraak op de boerderij blijven wonen. Er waren reparaties uitgevoerd en bovendien was de rente op hun lijfrente nog steeds niet voldaan. Blijkbaar had men in 1776 bij de verkoop geen betaling afgesproken maar een jaarlijkse som geld.

In 1789 zou de weduwe Van Broekhuijsen en haar kinderen vrijwel al hun bezit in het schoutambt Epe verkopen. Ook de boerderij op De Kiefkamp hoorde daarbij.

van Haersholte

De nieuwe eigenaren waren A.F.R.E baron van Haersolte tot Staverden, ambtsjonker van Ermelo, & C.S. Taets van Amerongen. Zij kochten naast de boerderij ook diverse andere percelen en het bos De Hoeve. In de akte werd nadrukkelijk vermeld dat het echtpaar Stamp hun leven lang op de boerderij mocht blijven wonen en een jaarlijkse uitkering van 20 gulden kreeg. Voor 2150 gulden werd het geheel door kopers overgenomen.

Van Haersolthe en zijn vrouw kochten ook nog het erf Het Vijzel in Epe en nog andere percelen. Hierdoor voldeed hij in 1790 aan de eisen voor de admissie als ambtsjonker van Epe. Hetzelfde jaar werd hij tevens ontvanger-generaal van het Kwartier van Veluwe.

Dat hij ook nog burgermeester van Harderwijk was maakt duidelijk dat hij een echte regent was. In 1793 vroeg men hem wegens een tekort aan ambtsjonkers of hij tevens (weer) in Ermelo en Rheden wilde aantreden. Toen de omwenteling van 1795 een feit werd en de Bataafsche Republiek werd uitgeroepen wisselde hij tijdig het kamp en steunde het nieuwe bewind.

Wie dat niet meer meekreeg waren de bewoners van de boerderij. In februari1795 overleed Lucas Jans Stamp. Nadien werd de boerderij verpacht aan Willem Cijns (Seijnen) die ernaast woonde (Kiefkampweg 13).

Het echtpaar Van Haersolthe had acht kinderen. Of die allen een bruidschat nodig hadden? Een feit is, dat Van Haersolthe en zijn vrouw in 1802 vrijwel al hun bezit in Epe afstootten. Voor 164 gulden wisselde ook deze boerderij van eigenaar.

Cannenburch

Ingang Petri (mid februari) 1803 kon Jan Montizaan zijn nieuwe eigendom aanvaarden. Hij was de in 1766 geboren zoon van Johannes Montizaan, papiermaker op de Hofsemolen in Emst, en Elisabeth Reintzen. Op het moment van de aankoop diende hij waarschijnlijk in het Bataafsche leger, maar zekerheid hierover heb ik niet kunnen vinden. Een feit is, dat toen hij in 1815 de boerderij verkocht aan de familie Van Isendoorn à Blois tot de Cannenburg hij gepensioneerd militair was. Dat jaar trad Jan in Vaassen in het huwelijk met Hendrikje Mulder. In deze akte werd hij papiermaker genoemd. In 1830 overleed hij. Zijn weduwe zou een jaar later trouwen met Giel Gielen van den Beld.

Met de aankoop breidden de bezitters van De Cannenburg hun toch al aanzienlijke bezit verder uit. Het eigenaardige is dat in het pachtregister pas vanaf 1834 pacht werd betaald. In dat jaar was de weduwe De Groot voor fl. 10,= per jaar de pachtster. Kan het zijn dat Jan Montizaan na de verkoop er nog tot 1830 in woonde en daarna zijn weduwe? Uit een andere akte is duidelijk dat de boerderij gesplitst was in twee huizen.

Het was een puzzel, maar de weduwe de Groot is identiek met Margarietha Hesselman alias Griet Kapel, geboren Loenen, die in 1808 te Vaassen in het huwelijk trad met Gerrits Arends de Groot. De laatstgenoemde overleed in 1830 te Vaassen in huis nummer 303. De aangifte werd verricht door de buren, waaronder Hendrik Ruijsch, en die was weer getrouwd met een zuster van Jan Montizaan en woonde op De Kiefkamp. Nu was voor de ambtenaar Burgerlijke Stand de grens tussen de kerkdorpen Epe en Vaassen niet altijd even scherp dus kan huisnummer 303 wel degelijk de boerderij zijn geweest.

Margarietha overleed in 1860. De pacht ging over op Hermannus Logtenberg. Deze was in 1856 getrouwd te Epe met Hendrika Voorhorst.

Van pachter naar eigenaar

Toen in 1871 het bezit van de Cannenburg werd geveild werd onder perceel 13, werd ook deze boerderij te koop aangeboden. De omschrijving luidde: Een huis en erf, verder getimmer, bouwland, gelegen op de Kiefkamp, bewoond door Hermannus Logtenberg, groot ongeveer 50 are, 18 centiare, kadastraal gemeente Epe-Oene, sectie N, nummers 207-211 en 280.

Het werd gekocht door Daniël Hering Westhoff, landbouwer te Vaassen, voor fl. 370. Bij de daadwerkelijke overdracht bleek, dat hij geboden had voor Hendrik Reuvekamp, papierfabrikant te Vaassen, getrouwd met Gerritje Langen.

Circa 1877 werd door laatstgenoemde als weduwe de boerderij verkocht aan de voormalige pachter Hermannus Logtenberg, die er wellicht ook na de verkoop van 1871 heeft geboerd. Kort daarna werd het huis, dat al eens eerder gesplitst was, weer twee huizen (N 465 en N 466). Na een verbouwing, 1880, werd het weer een geheel onder nummer N 597. Dat gebeurde door de nieuwe eigenaren Johannes Albertus van Bussel, zandvormer, & Catharina Hendrika van Dillen. Hij was weliswaar in Apeldoorn geboren, maar als nazaat van de eerste Van Bussel die circa 1590 in Vaassen neerstreek, keerde hij terug naar de roots. Zij overleed in 1918 aan de Spaanse griep, waarna vader met zijn kinderen in het kadaster als eigenaren werden geregistreerd. Een van de dochters, Hendrika Johanna, die in 1919 te Epe trouwde met Hendrikus Wilhelmus Blokvoort, zou de boerderij overnemen. Dat gebeurde nadat in 1922 het kadaster de boedelscheiding meldde, waarna Blokvoort als eigenaar werd geregistreerd. Hij was als geboren Raaltenaar op de Veluwe neergestreken om als voorwerker bij de Nederlandsche Heidemaatschappij te gaan werken.

Het echtpaar Blokvoort-van Bussel liet de boerderij in 1928 verbouwen, waarna opnieuw genummerd werd: N 886. Een jaar later werd er nog bijgebouwd onder dat nummer.

Op het terrein verrees later nog een noodwoning waar hun zoon Wilhelmus Hendrikus Blokvoort en zijn vrouw Berendina Maria Kruse woonden.